Kjaraviðræður um allt annað en laun

Samningaviðræður aðildarsambanda ASÍ og SA hafa gengið út á allt annað en það sem kjarasamningar eiga að snúast um.  Minnst er verið að fjalla um raunverulega launafjárhæðir og hvað það þá sem kemur upp úr launaumslögunum við útborgun.  Þess í stað er vikum og mánuðum eytt í karp um mál sem eiga að vera til umfjöllunar á öðrum vettvangi.  Það er karpað fram og aftur um sjávarútvegsstefnuna.  Samtökin skiptu sér með mjög óeðlilegum hætti af Icesave kosningum og höfðu í hótunum við lægst launaða fólkið í landinu um að það fengi engar kjarabætur og enga nýja kjarasamninga nema að það kysi eins og forysta skipaði þeim.   Ýmis önnur mál eru einnig að tefja samningaferlið og þetta sýnir bara enn og aftur að forystumenn launþegasamtaka eru komnir svo langt frá sínu fólki að það er ekki einu sinni "gjá" þar á milli, það skilur að "himin og haf" milli forystumannanna og almennra félagsmanna.   Enda eru flestir þessara forystu manna með 3 - 12 mánaða laun sinna félagsmanna á mánuði.

Það er orðin hefði fyrir því og má að mestu rekja það til þjóðarsáttarsamninga í kringum 1990 (þó það tíðkaðist að hluta til fyrr einnig) að ríkið komið að samningagerð með einhverjum yfirlýsingum þar sem samtök launþega og atvinnurekenda koma sameiginlega í gegnum einhverjum kröfum á ríkið.

Það sem númer eitt þyrfti að komast í gegn núna í samskiptum við ríkisstjórnina er að yfirlýsing sem núverandi forsætisráðherra og þáverandi félagsmálaráðherra skrifaði undir 17.febrúar 2008 taki gildi að nýju og við það sem þar er lofað verði staði og aðrar ákvarðanir teknar til baka.

Þar var samið um ákveðnar hækkanir á persónuafslætti og að auk því lofað að almenn hækkun persónuafsláttar árlega yrði í samræmi við lög sem sett höfðu verið um slíkt og fylgdu vísitöluhækkunum.  Eitt fyrsta verk norrænu velferðarstjórnarinnar var að falla frá þessu.   Væri hins vegar staðið við þetta þá myndi það þýða umtalsverða "raunhækkun" launa, því útborgun launa myndi strax hækka verulega án þess að það kostaði atvinnulífið fjármuni, en hækkunin skilar sér síðan beint út í þjóðfélagið í formi meiri kaupgetu og þar með til baka til ríkissjóðs í formi aukinna tekna.

Í yfirlýsingunni 17. febrúar 2008 var einnig að finna ýmislegt tengt starfsendurmenntunarsjóði og loforð um að sett verði lög um hann.  Lagafrumvarp um þetta efni er búið að sofna á Alþingi þing eftir þing síðan og ekkert bólar á því að staðið verði við þetta.   Hvernig stendur á því að ASÍ og SA fylgja því ekki eftir að þetta fari í gegn ?  Í dag er það þannig að eingöngu atvinnurekendur bera 0,13% gjald í þennan sjóð en aðrir sem að því áttu að koma ekkert.

Fyrir utan ofangreint er mikilvægt hagsmunamál að tryggingargjald verði endurskoðað og lækkað.  Tryggingargjald er samansett úr mörgum þáttum og löngu er orðið tímabært að breyta þeim hlutföllum og áherslum.  Þegar kom að því að stórhækka þurfti tryggingargjald (alls 61% hækkun) 2009 og 2010 þá kom í ljós að í 5,34% tryggingargjaldi var sáralítið hlutfall ætlað atvinnuleysistryggingasjóði og ábyrgðarsjóði launa.  Hækkunin úr 5,34% í 8,65% var því eingöngu til að styrkja þessa sjóði.   Það léttir á atvinnurekstrinum, þar með talið sjálfstætt starfandi aðilum að gjaldið sé lækkað og nýta má þá lækkun til hækkunar launa.

Viðræðurnar af stað á ný