Jafnrétti verður ekki náð með lögum

Framboð til stjórnlagaþings er sennilegasta lýðræðislegasta form sem fram hefur komið á síðustu áratugum til þess að einstaklingar geti boðið fram krafta sína til þess að hafa áhrif.  Engin prófkjör, engir stjórnmálaflokkar, bara einstaklingar sem hver og einn þurfti að safna ákveðnum fjölda meðmælenda.   En hvað gerist svo?  Af 523 frambjóðendum eru aðeins 30% konur og þetta gerist á 35 ára afmæli kvennafrídagsins.  Í landinu eru svipuð hlutföll karla og kvenna og ef ég man rétt heldur fleiri konur.  Hvað er að ?  Hvað á þetta að þýða að láta svona tækifæri fram hjá sér fara ?  Eða er tilfellið að það eru kannski ekki nema um 30% kvenna sem hafa áhuga á stjórnmálum og tengdum málum ?  Til hvers er verið að setja allskonar kynjakvóta (þó ekki til sjós - skrítið samt), þegar áhuginn í raun er ekki meiri ? 

Í upphafi framboðs til þessa þings kom í ljós að það voru mjög fáar konur sem buðu sig fram.  Hvað var þá nefnt opinberlega ?  Að setja sérstök lög eða reglugerð sem kæmi því til leiðar að hlutföll kvenna og karla væru eins.  Maður verður gjörsamlega öskureiður þegar svona er sagt.  Hvað á þetta að þýða að ætla alltaf að setja lög til að tryggja rétt annars kynsins á kostnað hins.

En nú eru kosningarnar eftir og þá fjöldi kvenframbjóðenda sé aðeins 30% þá hafa konur ennþá tækifæri til að hafa áhrif.  Nú duga engar afsakanir lengur.